Samoloty

Baby było używane jako samolot rozpoznawczy i bombowiec, operujący z lotniskowców i krążowników, a także trawlerów morskich. Wiele „Baby” podłączono do przybrzeżnych stacji lotniczych RNAS w Anglii i Szkocji oraz stacji RNAS w Egipcie, Grecji i we Włoszech.
Główną rolą Baby było przechwytywanie nalotów niemieckich Zeppelin jak najdalej od Wielkiej Brytanii, a także śledzenie niemieckich ruchów morskich.
Baby służyły w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych, Francji, Chile, Grecji i Norwegii. W Norwegii zbudowano dodatkowe Baby jako zamienniki, z których niektóre mają służbę do 1930 r. Dwa z 10 samolotów pływających Sopwith Baby, które zostały zakupione przez Royal Norwegian Navy Air Service, zostały przywiezione na Svalbard latem 1928 r., Aby wziąć udział w poszukiwaniu zaginionego Norweskiego badacza polarnego Roalda Amundsena, ale nie zostały wykorzystane do wyszukiwania.

Baby było używane jako samolot rozpoznawczy i bombowiec, operujący z lotniskowców i krążowników, a także trawlerów morskich. Wiele „Baby” podłączono do przybrzeżnych stacji lotniczych RNAS w Anglii i Szkocji oraz stacji RNAS w Egipcie, Grecji i we Włoszech.
Główną rolą Baby było przechwytywanie nalotów niemieckich Zeppelin jak najdalej od Wielkiej Brytanii, a także śledzenie niemieckich ruchów morskich.
Baby służyły w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych, Francji, Chile, Grecji i Norwegii. W Norwegii zbudowano dodatkowe Baby jako zamienniki, z których niektóre mają służbę do 1930 r. Dwa z 10 samolotów pływających Sopwith Baby, które zostały zakupione przez Royal Norwegian Navy Air Service, zostały przywiezione na Svalbard latem 1928 r., Aby wziąć udział w poszukiwaniu zaginionego Norweskiego badacza polarnego Roalda Amundsena, ale nie zostały wykorzystane.

Sperry Messenger był amerykańskim dwumiejscowym dwupłatowcem zaprojektowanym przez Alfreda V. Verville'a, pracującym dla działu inżynierii lotniczej armii Stanów Zjednoczonych (USAAS) i zbudowanym na podstawie umowy przez Sperry Aircraft Company z Farmingdale, Nowy Jork. Samolot został później oznaczony przez USAAS jako M-1 i MAT. Sperry wyprodukował około 50 sztuk w latach 1920–1926.

SBU-1 ukończył testy w locie w 1934 roku i wszedł do produkcji na podstawie kontraktu zawartego w styczniu 1935 roku. Corsair był pierwszym samolotem tego typu, bombowcem zwiadowczym, który latał z prędkością większą niż 200 mil na godzinę. Samolot Vought SBU 9815 otrzymał oznaczenia dowodzenia w kolorze granatowym i srebrnym.

Prace nad samolotem I-22 Iryda rozpoczęto w 1976 roku. Z założenia miał on być następcą szkolnego samolotu  TS-11 Iskra. W 1980 zatwierdzono projekt, a w 1982 roku w Mielcu rozpoczęto budowę prototypów. Pilot doświadczalny inż. Ludwik Natkaniec wykonał pierwszy lot na samolocie I-22 Iryda w dniu 3 marca 1985 roku. Pierwsza katastrofa samolotu miała miejsce 30 stycznia 1987 roku podczas prób flatterowych. 22 grudnia oblatano wersje Iryda M93K z silnikami K-15 (wcześniej latały z silnikami SO-3). W 1997 powstała wersja M96 z przebudowanym skrzydłem (dodano klapy Fowlera) oraz podwyższonym pionowym statecznikiem. 24 października 1992 roku podpisano porozumienie o przekazaniu pierwszych tego typu samolotów dla wojska. Na linii produkcyjnej znalazło się łącznie 19 szt. Samolotu Iryda. Niestety nie wszystkie trafiły do szkolenia lotniczego. Część z nich nigdy nie wzbiła się w powietrze. Zakupem samolotu I-22 Iryda zainteresowane były Indie ale do podpisania umowy nigdy nie doszło. Finalnie program I-22 Iryda został skasowany a samoloty wycofane z eksploatacji.