Samoloty

Vought SBU-1 Corsair to dwumiejscowy, w całości metalowy dwupłatowy bombowiec nurkujący zbudowany przez Vought Aircraft Company z Dallas w Teksasie dla marynarki wojennej USA. Jego konstrukcja została oparta na dwumiejscowym myśliwcu F3U-1, który został porzucony, gdy marynarka wojenna postanowiła nie budować więcej dwumiejscowych myśliwców.

Marynarka wojenna nabyła prototyp jako XF2B-1, który był w stanie osiągnąć prędkość 154 mph (248 km/h) i była pod wystarczającym wrażeniem, aby zamówić 32 F2B-1. Dostawa rozpoczęła się 20 stycznia 1928 r., Niektóre zostały przydzielone do eskadry myśliwców VF-1B, a inne do eskadry bombowców VF-2B, oba operowały z lotniskowca Saratoga. Boeing zbudował jeszcze dwa, jako Model 69B, eksportując jeden do Brazylii, a drugi do Japonii.

Po raz pierwszy poleciał 3 lutego 1928 r., Osiągając przyzwoity wyniki zdobywając Boeinga kontrakt na 73 kolejne sztuki. F3B służyły jako myśliwce-bombowce przez około cztery lata w eskadrach VF-2B na pokładzie USS Langley, VB-2B na pokładzie USS Saratoga i VB-1B na USS Lexington. Pozostał w służbie pierwszej linii do 1932 r., A następnie został zachowany jako „hack” (transport dowodzenia i personelu) przez kilka kolejnych lat.

Po raz pierwszy poleciał 3 lutego 1928 r., osiągając przyzwoity wynik i zdobył kontrakt na 73 kolejne samoloty. F3B służyły jako myśliwce-bombowce przez około cztery lata w eskadrach VF-2B na pokładzie USS Langley, VB-2B na pokładzie USS Saratoga i VB-1B na USS Lexington. Niektóre z F3B-1 służyły jako samoloty dowodzenia. Malowany w niebieskim kolorze.

Curtiss Falcon to rodzina wojskowych samolotów dwupłatowych zbudowanych przez amerykańskiego producenta samolotów Curtiss Airplane and Motor Company w latach dwudziestych. Cztery z nich stały się 0-1C, oficjalnymi transportami VIP. Pominięto uzbrojenie, a tylny kokpit obity skórą. Był też przestronny bagaż. Tylną wieżyczkę strzelca zastąpiono tradycyjnym otworem i zagłówkiem. Miał żółte skrzydła.

Curtiss Falcon to rodzina wojskowych samolotów dwupłatowych zbudowanych przez amerykańskiego
producenta samolotów Curtiss Airplane and Motor Company w latach dwudziestych. Curtiss Falcon
A-3 znalazł duże zastosowanie w służbie pierwszej linii z 8, 13 i 19 dywizjonem szturmowym 3. grupy
szturmowej, Barksdale Field, Luizjana i 26. eskadrą szturmową na Hawajach w latach 1928–1934 oraz
z jednostkami rezerwowymi do 1937 r.

Curtiss F6C Hawk był amerykańskim dwupłatowym myśliwcem z końca lat 20. XX wieku. Był częścią długiej linii samolotów Curtiss Hawk zbudowanych przez Curtiss Airplane and Motor Company dla amerykańskiego wojska.
Model 34C, pierwotnie zaprojektowany do użytku lądowego, był praktycznie identyczny jak P-1 Hawk w służbie Korpusu Lotniczego Armii Stanów Zjednoczonych. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych zamówiła dziewięć, ale począwszy od szóstego przykładu, zostały one wzmocnione do operacji wykonywanych przez przewoźników i przeprojektowane Model 34D. Lecąc z lotniskowców Langley i Lexington w latach 1927–30, większość późniejszych wariantów przeszła na jednostki myśliwsko-bombowe Marine, a kilka z nich latało przez pewien czas jako wodnosamolot.

Curtiss F6C Hawk był międzywojennym jednosilnikowym okrętem marynarki wojennej i piechoty morskiej, opartym na myśliwcu Curtiss P-6 Hawk. Podobnie jak P-6, wczesne wersje F6C były napędzane silnikiem chłodzonym cieczą Curtiss V-12. Samolot był uzbrojony w dwa karabiny maszynowe kalibru 0,30 i mógł przewozić niewielki ładunek bombowy. Ze względu na solidną konstrukcję i konstrukcję samolotu, F6C stał się jednym z pierwszych samolotów marynarki wojennej zdolnych do nurkowania bombardowań pod dużym kątem. Prototyp zaktualizowanej wersji Hawk, oznaczony F6C-4, został dostarczony do Marynarki Wojennej w 1927 roku. Marynarka wojenna zdecydowała, że radialne chłodzone powietrzem silniki są łatwiejsze w utrzymaniu niż chłodzone cieczą silniki rzędowe na morzu, więc F6C-4 był zaprojektowane i zbudowane z Pratt & Whitney R-1340. Marynarka wojenna zamówiła trzydzieści jeden F6C-4 i przydzieliła je do Eskadry Myśliwskiej 2 (VF-2B) na pokładzie USS Lexington. Marynarka wojenna wycofała ich ze służby na linii frontu w 1930 r., Chociaż Korpus Morski nadal ich używał do końca 1932 r. Większość okrętów F6C-4 została przydzielona do eskadry myśliwców morskich 10 (VF-10M) w Naval Air Station San Diego.

Curtiss F7C Seahawk był dwupłatowym samolotem myśliwskim Korpusu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych na przełomie lat 20. i 30. XX wieku. W całości pokryte materiałem, górne skrzydło było obramowane świerkiem, podczas gdy kadłub został zbudowany z połączenia rur aluminiowych i stalowych, wystarczająco mocnych, aby służyć zarówno jako bombowiec nurkujący, jak i myśliwiec. Zbudowano 16 samolotów produkcyjnych F7C-1 Seahawks.

Curtiss F6C Hawk był amerykańskim dwupłatowym myśliwcem z końca lat 20. XX wieku. Był częścią długiej linii samolotów Curtiss Hawk zbudowanych przez Curtiss Airplane and Motor Company dla amerykańskiego wojska.
Model 34C, pierwotnie zaprojektowany do użytku lądowego, był praktycznie identyczny jak P-1 Hawk w służbie Korpusu Lotniczego Armii Stanów Zjednoczonych. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych zamówiła dziewięć, ale począwszy od szóstego przykładu, zostały one wzmocnione do operacji wykonywanych przez przewoźników i przeprojektowane Model 34D. Lecąc z lotniskowców Langley i Lexington w latach 1927–30, większość późniejszych wariantów przeszła na jednostki myśliwsko-bombowe Marine, a kilka z nich latało przez pewien czas jako wodnosamolot.

De Havilland DH.90 Dragonfly 1:32 scale.

From today we accept preorders - shipping time to 60 days.

NiD.29 był dwupłatowcem o jednakowej rozpiętości z lotkami na górnym i dolnym skrzydle. Miał stałr podwozie z ogonem, silnik montowany na nosie i pojedynczy otwarty kokpit dla pilota. Prototyp NiD 29 został oceniony przez francuskie siły powietrzne w lipcu 1918 r., A partię przedprodukcyjną zamówiono 21 sierpnia 1918 r. Był napędzany silnikiem Hispano-Suiza. Włoska Regia Aeronautica kupiła 175 samolotów, w tym 95 zbudowanych przez Macchi jako Macchi-Nieuport 29 i 80 zbudowanych przez Caproni. Szwecja kupiła dziewięć samolotów i oznaczyła je J 2. Japońska firma Kajmakana kupiła model samolotu i zbudowała 608 dla Cesarskiej Armii Japońskiej jako Ko-4.

NiD.29 był dwupłatowcem o jednakowej rozpiętości z lotkami na górnym i dolnym skrzydle. Miał stałr podwozie z ogonem, silnik montowany na nosie i pojedynczy otwarty kokpit dla pilota. Prototyp NiD 29 został oceniony przez francuskie siły powietrzne w lipcu 1918 r., A partię przedprodukcyjną zamówiono 21 sierpnia 1918 r. Był napędzany silnikiem Hispano-Suiza. Włoska Regia Aeronautica kupiła 175 samolotów, w tym 95 zbudowanych przez Macchi jako Macchi-Nieuport 29 i 80 zbudowanych przez Caproni. Szwecja kupiła dziewięć samolotów i oznaczyła je J 2. Japońska firma Kajmakana kupiła model samolotu i zbudowała 608 dla Cesarskiej Armii Japońskiej jako Ko-4.

NiD.29 był dwupłatowcem o jednakowej rozpiętości z lotkami na górnym i dolnym skrzydle. Miał stałr podwozie z ogonem, silnik montowany na nosie i pojedynczy otwarty kokpit dla pilota. Prototyp NiD 29 został oceniony przez francuskie siły powietrzne w lipcu 1918 r., A partię przedprodukcyjną zamówiono 21 sierpnia 1918 r. Był napędzany silnikiem Hispano-Suiza. Włoska Regia Aeronautica kupiła 175 samolotów, w tym 95 zbudowanych przez Macchi jako Macchi-Nieuport 29 i 80 zbudowanych przez Caproni. Szwecja kupiła dziewięć samolotów i oznaczyła je J 2. Japońska firma Kajmakana kupiła model samolotu i zbudowała 608 dla Cesarskiej Armii Japońskiej jako Ko-4.

Baby było używane jako samolot rozpoznawczy i bombowiec, operujący z lotniskowców i krążowników, a także trawlerów morskich. Wiele „Baby” podłączono do przybrzeżnych stacji lotniczych RNAS w Anglii i Szkocji oraz stacji RNAS w Egipcie, Grecji i we Włoszech.
Główną rolą Baby było przechwytywanie nalotów niemieckich Zeppelin jak najdalej od Wielkiej Brytanii, a także śledzenie niemieckich ruchów morskich.
Baby służyły w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych, Francji, Chile, Grecji i Norwegii. W Norwegii zbudowano dodatkowe Baby jako zamienniki, z których niektóre mają służbę do 1930 r. Dwa z 10 samolotów pływających Sopwith Baby, które zostały zakupione przez Royal Norwegian Navy Air Service, zostały przywiezione na Svalbard latem 1928 r., Aby wziąć udział w poszukiwaniu zaginionego Norweskiego badacza polarnego Roalda Amundsena, ale nie zostały wykorzystane do wyszukiwania.

SBU-1 ukończył testy w locie w 1934 roku i wszedł do produkcji na podstawie kontraktu zawartego w styczniu 1935 roku. Corsair był pierwszym samolotem tego typu, bombowcem zwiadowczym, który latał z prędkością większą niż 200 mil na godzinę. Samolot Vought SBU 9815 otrzymał oznaczenia dowodzenia w kolorze granatowym i srebrnym.